بیا زینب تمـاشا کن تو مظلـومیِ بابا را           که نیلی گشته رخسارم بمانند رخ زهرا
بـیا زینب نگر فرقـم نمی‌آیـد دگر بر هم           شـود با سینۀ پُر غم، پدر راحت از این دنیا

بیا زینب گـلِ بابـا شـنو صـوتِ مناجاتـم           که دیگرنشنوی از من صدایی در دل شبها
چنان زهرا شدم خسته که گشته ناله ام از جان           خـدایـا ای خــدا آمــاده ام طَلّـقـتُکَ دنـیـا
بـیا امشب وصیـت با تـو دارم نـازنـیـن من

تو می مانی و ای وای از اسیری همره دشمن

بیا ای مونس بابا مریز اینقدر، اشکِ تر           که ترسم از فراق من شوی همچون گلِ پرپر
روم من نزد زهرایم تو و جان عزیزانم           به استـقبال من آمد نبی و همرهش کوثر
ز بعد من تویی بابا که در غم غوطه ور گردی           فدای غصه های تو که میگردی چنین مضطر
ز بعد من تو شاهد بر غریبیِ حسن باشی           تماشای رخ زردش به قلـبت می زند آذر
ز بعد من غمِ عشق و به یغـما رفـتـنش بینی

حسین و نیزه وخنجر، دو صد زخم تنش بینی

تو می بینی برادر را که هم افسرده و زار است           تو می بینی که گلهای حرم آزرده از خار است
تو می بینی همه لب تشنه و مشک حرم خالی           تو می بینی که رفته ساقی و آزار بسیار است
تو می بینی حسینت بر زمین افتاده و دشمن           به تیغ کینه از روی جفا او را پرستار است
تو می بینی حرم آتش گرفت و کودکان گریان           میان خیمه ای سوزان امامت زیر آوار است
سخن کوته کنم زینب تو بینی بین طشت زر

سـر بـبـریـدۀ یـارت؛ شـوی مـحـو رخ دلـبـر